Bu bloga yazmaya tenezzül etmediğim süre boyunca 43584387381 tane blog açtım, sonra hepsini sildim, yeniden açtım, kimsenin okumaya izni olmadığı bloglarda tek başıma ÇILGINLARCA eğlendim falan. Her şeyin monoton olduğunu fark ettiğinde bi şeyler yapmak zorunda olduğunu hissedersin ya, öyleydi işte.
Şimdi bi on günlüğüne tatile gidiyoruz, ama sonrasında çok şey değişicek ahbap.

Birkaç şey daha demeliyim sadece.
Mesela bi şey yazarken bi harfi yanlış yazdığımı sonradan fark edip o harfi düzeltince, sanki o harf o kelimeye yabancıymış gibi geliyo. Hemen kelimenin geri kalanını silip yeni harfe uygun hale getirmek zorunda hissediyorum kendimi. Böyle de paranoyağım.

Son zamanlarda blogların hepsi birbirinin aynısıymış gibi geliyo bi de. Aynı cümle kalıpları, aynı kısaltmalar, aynı takıntılar, aynı kalıplaşmış sözler falan. Nerdeyse blog okumaktan keyif alamadığımı düşünsene? böyle işte yaa.

Pekaala beyler oyun bitti.
gittim.

Kelebeklerden korkuyorum ben. Hem de çok.
En garibi de, hiçbi böcek türünden, veya daha büyük hayvanlardan korkmamama rağmen bi sinek ya da kelebek ortaya çıkınca çılgına dönmem, ama dışa yansıtmamaya çalışmam. Dayımın yazlığında yüzüme çarptığını hatırladığım kelebekler etkili olabilir bunda. Sinekleri saymıyorum bile, eğer sıkı bi kahkaha istiyosanız, beni bi sinekle bi odada yalnız bırakabilirsiniz.
sonkurduğumcümledennefretettimadeta.

Bi de kendimi bildim bileli, düzenli aralıklarla eski bi ticaret aracı geçerdi lojmanın etrafından “Aygaaz yıldızların aaaltında” diye yayın yaparak. Tamam anladım reklam yapıyosun ama, yıldızların altında nedir ya? Hatta yıllardır onu “yıldızların aaaltında” şeklinde söylediğim için o kısmı kestiklerini fark edince bunalıma girmiştim.
Umarım bu evin yakınlarından da geçiyodur bi tane, çok ani oldu böyle.

Uykuya dalarken, yatağımdan, bir merdivenden, bir gemiden veya başka bir şeyden düşüyormuş hissine kapılıp düştüğüm o bi anlık dehşet hissini hiçbir şeye değişmem. Yatağımda olduğumun farkına vardığımda düştüğüm rahatlık hissini mi demeliyim yoksa.